دیکھ کے تیری ناز اداواں
لکھ لکھ واری میں صدقے جاواں
قضا ہوئیاں نمازاں ادا ہون
ساڈے سامنے آکے بیٹھارہ
چھپانہ توں مکھڑے نوں
آج حج غریب دا ہوون دے
آج رج کے نظارہ دیکھ لیئے
پلا مکھ توں لا کے بیٹھارہ
جے آ گیا نال سبب دے توں
کج میریاں سُن کج اپنیاں کہہ جی کردا اے میرا
ذرا نازاں والی سامنے آ
آج آکھیاں ملان نوجی کردا
تیری دید تلاوت میری
میرے سامنے تیری صورت رہے
مزہ تہیوں یار عبادت دا
جدوں ویکھاں سامنے توں ہووے
اے دعا ہے بلھے دی ہر ویلے
میرا ساہ نکلے تیرے قدماں وچ
میں قبر دے وچ ہوہ سوہنیا اکھاں
کھولاں تے سامنے توں ہووے
KALAAM
دل دیاں گلاں دسدا دسدا
رو پیداواں ہسد اہسدا
اجے تک اے پتہ نئیں لگیا
اجڑ گیا کیوں وسدا وسدا
اے حیاتی لمبے پینڈے
تھک گیا واں نسد انسدا
زندگی دی اے ٹلی منجی
مر چلیا واں کسد اکسدا
عشق دا بدل میرے ات
رُک جاندا اے وسدا وسدا
اک دوجے تو وچھڑ گئے
میں روندا .. اوہسد اہسدا:
ایک پاسے میرے رہن وہابی
اک پاسے دیو بندی
اگے پیچھے شیعہ سنی
ڈاہڈی فرقہ بندی
وچ وچالے ساڈا کوٹھا
قسمت ساڈی مندی
اک محلہ، اٹھ مسیتاں
کیدی گراں پابندی؟
تن کالا قبول دے بلھیا
من کالا کسے کم دا نئیں
نہ درداں دے نہ فرضاں دے
سب رشتے ناتے غرضاں دے
بے سوادی گل کر دے
جیہڑے ہوون عقلوں انے
اپنی مناون والے
گل کدی نہ کسے دی منے
چپ کر کے جہاں من لئ
ڈب کے وی لگ گئے بنے
کلمہ پڑھیا اُتوں اُتوں تے
گل اندر نہ میں جانی
پتھراں وچوں ہیرے لبھاں
تے مٹی میں نہ چھانی
بن عملوں اے زندگی رکھی
پانی بن جیوے کیتھی سکھی روگی
لوکی کیہڑے سکھی
اپنی لوح وچ سارے دکھی
اوکھاں ویلا لنگ وی تے جاندا
سبق کئی دس وی تے جاندا
کوئی نہ دے آسے پاسے
جدوں چھڈ اپنا سایہ وی جاندا
مینوں شوق ماہی تیرے دیدار دا
مکھ رب دا اے مکھ سر کاردا
تیرا نام اساں دی تسبی اے
تیری پوجا نمازاں ساڑیاں نیں
تیرا مکھڑہ اسوہنا وے ٹولنا
کعبے دا نظارہ توں اے
اس عشق دی مرض انوکھی اے
نئیں ہٹدی دید حکیماں توں
تیرے سامنے مرضیاں ملک جاون
میرے درد دا چارا توں اے
یار ایمان تے یار ہی کعبہ
اہدی دید خدادی دید اے
نہی تیرے نظاریوں جی بھر دا
تینوں ویکھدا رواں ایہوں جی کردا
جی کردا اے تینوں ویکھی جاواں
وے تیرے وچوں مینوں رب دسدا
تساں اُچ شریف دے اُچے او
میں وچ قصور قصوری ہاں
تو اڈا میرا مقابلہ کی
تساں جامی ہو میں منصوری ہاں
تساں عالم فاضل ڈھا دے او کوئی غیر تانہیں
تساں ساڈے او تساب جامی اوتُساں نوری او
میں کسی ہاں منصوری ہاں
وچ داڑھی اسلام نہ کوئی
بن عملاں قرآن نہ کوئی
جے مکراں تو باز نہ آوے
ملاں جیہاں بے ایمان نہ کوئی
جے گر پادیوے پٹھے را ہے
مُرشد جیہاں شیطان نا کوئی
بلھیا بس اک اوہدی من لے
رب توں گاں سلطان نہ کوئی
پڑھ کتاباں رٹے لالے
ڈگری تمغے گل وچ پالے
ہون دنیا وچ پھسد ا جاوے
بے مقصد ہی نسدا جاوے
تھاں تھاں کاروبار سجائے
دولت دے انبار لگا لے
دوڑ تیری پر رکنی نا ہی
ہوس کدی وی ملنی نا ہی
جین کا مقصد مل جاوے گا
دوڑ دوڑ کے رل جاوے گا
مشکل تیری و ددی جانی
نیندر تیری کٹدی جانی
پیسے تیرے نال نئی جانے
ماں پے ٹر گئے مڑ نئی آنے
پاوے رو رو کے ہوکاں مارے
کلمے پڑھ پڑھ پھوکاں مارے
بچے آن دا بچپن وی کھوئے
توں کلیاں بہ کے روے
وقت پرانا یاد آوے گا
درد کلیجا کھا جاوے گا
حال سنی تے حال سنائی
دل تے چڑیا یا بوجھ کٹائی
بچے اپنے کول بیٹھائی
جو تو سیکھیا کوٹ پیلائی
لاڈا ٹھائی دل بہلائی
کٹ کے اپنے سینے لائی
تینوں منیاں سر دا سائیں
تووی رشتہ توڑ نبائی
اپنے خول نوں چھل کے ویکھی
اپنے نال وی مل کے دیکھی
ویر تیرے نے نعت رب دی
جیناں بن خوشی نئی لبدی
خوشیاں ونڈ تے خوشیاں پالے
شانی رب نوں یار بنالے
اپنے آج تو ہو جا راضی
ایسی وڈی جیت لے بازی
ٹونے کیتے منتر پڑھیا
ہتھ وچ پائے یا قوت فیروزے
عشق نہ ہوئے جیویں تماشہ
عشق وچ رلیاں نے کئی ذاتاں
قاضی قاصد کام نی آیا
روح پہچایاں دلاں دیاں باتاں
KALAAM
اک الف پڑھو چھٹکارا اے
اک الفوں دوتن چار ہوئے
پھر لکھ کروڑ ، ہزار ہوئے
پھر اوتھوں بانجھ شمار ہوئے
ہک الف دانکتہ نیارا اے
کیوں پڑھنا ایں گڑ کتاباں دی
سر چاناں ایں پنڈ عذاباں دی
ہن ہو ئیو شکل جلاداں دی
اگے پینڈا مشکل بھارا اے
بن حافظ حفظ قرآن کریں
پڑھ پڑھ کے صاف زبان کریں
پھر نعمت وچ دھیان کریں
من پھردا جیویں ہلکارا اے
بلھا بی بوڑھدا بو یاسی!
اوه برچھ وڈا جا ہویا سی
جد برچھ اوفانی ہو یا سی!
پھر رہ گیا جی اکارا اے
اک الف پڑھو چھٹکارا اے
اک ٹونا اچنبا گاواں گی
میں رٹھا یار مناواں گی
ایہہ ٹونا میں پڑھ پڑھ پھوکاں
سورج اگن جلاواں گی
اکھیاں کا جل کالے بادل
بھواں سے آندھی لیا واں گی
ست سمندر دل دے اندر
دل دے لہر اٹھاواں گی
بجلی ہو کر چمک ڈارواں
بادل ہو گر جاواں گی
عشق انگیٹھی ہر مل تارے
چاند سے کفن بناواں گی
لامکان کی پٹڑی اوپر
بہہ کرناؤ بجاواں گی
لائے سواں میں شوہ گل اپنے
تد میں نار کہاواں گی
اک ٹونا لا چنبا گاواں گی
میں رٹھا یار مناواں گی
الف اللہ ر تا دل میرا
مینوں ب دی خبر نہ کوئی
ب پڑھیاں کچھ سمجھ نہ آوے
لذت الف دی آئی
ع تے غ دا فرق نہ جاناں
اے گل الف سمجھائی
بلھیا قول الف دے پورے
جیہڑے دل دی کرن صفائی
اپنا دس ٹکانہ ، کدھروں آیا، کدھر جانا؟
جس تھانے دامان کریں توں
اوہنے تیرے نال نہ جانا
ظلم کریں لوک ستاویں
کسب پھڑ یولٹ جانا
کر لے چاوڑ چار دیہاڑے
اوڑک توں اٹھ جانا
شہر خموشاں دے چل وسیئے
جتھے ملک سمانا
بھر بھر پور لنگھا وے ڈاہڈا
ملک الموت مہانا !
اینہاں سبھناں تھیں ہے بلھا
او گنگار پرانا
اپنا دس ٹکانا کدھروں آیا کدھر جانا؟
اٹھ چلے گوانڈھوں یار
ربا ہن کیہہ کریئے!
اٹھ چلو گوانڈھوں یار
ہویا ساتھ تیار
ربا ہن کیہہ کریئے
چاروں طرف چلن دے چرغے
ہر سو پئی پکار
ربا ہن کیہہ کریئے
ڈھانڈ کلیجے بل بل اُٹھ دی!
بن دیکھے دیدار
رباہن کیہہ کریئے
بلھا شاہ! پیارے باہجھوں
رہے ارار نہ یار
ربا ہن کیہہ کریئے
ساڈے کم نا آئی دعا تیری
سانوں یار مقدر مار گئے
میں اندروں اندروں سڑدی آں
میں پیکے راج وچ مردی آں
جس پایا بھید قلندر دا
راہ کھوجیا اپنے اندر دا
اوواسی ہے سکھ مندردا
جتھے کوئی نہ چڑھدی لہندی ہے
بیٹھا ہوئے جے شاہ عنائیت آگے
بلھا لا کے ہارسنگارنچے
رب نے تیرے اندر و سیدا، دج قرآن اشارے
بلھے شاہ ! رب انہوں میلسی جیہڑا اپنے نفس نو مارے
سرتے پنڈ امیداں والی
راھواں دے وچ کھڈے
نہی تیرے نظاریوں جی بھر دا
تینوں ویکھدارواں ایہوں جی کردا
تر جا بھاویں ، مکھ پرتا کے دیکھ تے سہی
ہس کے تک یا گھوری پاکے دیکھ تے سہی
ورہیاں دی پہچان دا کجھ تے ماں رہوئے
اپنا جان کے یا اوپرا کہہ کے ویکھ تے سہی
کالا من لیر ولیر کج نہ چھڈیا پلے
عاشق بنیا وشق کمایا ہوگئی بلے بلے
پیر پیراں نل ٹردے ویکھے
ہتھ ہتھاں وچ جڑ دے ویکھے
اکو ماں دے جمے پتر
اک دوجے تو سٹر دے ویکھے
ڈنگر لے گئے ہاڑی تے بندے
روٹی پیچھے لڑدے ویکھے
سلوک نہ رکھے آپس وچ جنہاں
ہزارا ہوون پر ہر دے ویکھے
لنگھے جتھوں مرشد میرا
بندے رب رب کر دے ویکھے
نہ تو مندر مسیتی وڑیا
نہ قبر اندھیری ڈٹھی
بلھے شاہ پتہ اودوں لگسی
جداں منہ تے آسی مٹی
بلھیا قول الف دے پورے
جیہڑے دل دی کرن صفائی
بلھے شاہ اساں رسے وٹے
اساں آپے پے گیا پھا
مر کے وی ساڈا ساہ نہ مکے
سانوں ایسی موت دا چاه
عین عشق دا محکمہ بڑا انوکھا ہوندا
من مار کے یار نو جتنا پیندا اے
گلاں وچوں گل تا کوئی نہیں
تساں گل دی گل بنا چھوڑی
اساں جتنی گل مکاندے رہے
تہاں اتنی گل ودھا چھوڑی
اساں نیت خلوص دی چھاں کیتی
تساں جھڑکاں نال و نجھا چھوڑی
اساں لوکاں نال مکاندے رہے
تاں ساڈھے نال مکا چھوڑی
لکھ منتاں لا حاصل
اک منت کیتی من یار گیا
اک مسئلہ زیر ز بر داسی
جو سمجھ گیا لنگ پار گیا
شرم حیاتے فتوے لاوے تے
حسن نوں لبھے وچ بازاراں !
آسے پاسے دسدے لوکی
نہ د سے کوئی انسان
دل وچ بغض دے محل بنا کے
خالی اپنے نے مکان
تنگیاں ماواں بہناں پھر دیاں تے
چادر چڑھن مزاراں ...
بندے کر دیے رزق ذخیرہ تے
بندے ہی پوکھے مردے نے
رازق روزی اُتھوں دیندا
جتھوں وہم گمان نہیں ہوندا
بندے لکھ کروڑ بلھیا
ہر بندہ انسان نہیں ہوندا
اس دنیا وچ پھس کے
اپنے آپ نوں بھل بیٹھاں ہاں
پکا چڑھدا جیہڑا رنگ فقیری ہوندا
پلہ چھڈ کے اُنادا میں وچ سڑھنا پیندا
0 Comments